मःम मोहनी

"रेस्टुराँमा छिर्नासाथै नेपालीहरू आधा घन्टाजति मेनु पल्टाउँछन्। अन्त्यमा चाहिँ मःम अर्डर गर्छन्," कांग्रेस सभासद् गगन थापालाई एक वर्षअघि 'नेपालीको स्वभाव' शीर्षकमा यस्तै इमेल आयो। सुन्दा उट्पट्याङजस्तो लागे पनि इमेलमा लेखिएको कुराले गगनको मन छोएछ। "यसो सोच्दा त म पनि यही स्वभावको पो रहेछु," आफ्नो खानपिन स्वभावबारे उनी निचोड सुनाउँछन्, "रेस्टुराँ पुग्दा कसो कसो मःम नै अर्डर गरँिदो रहेछ। अब त मःम जीवनको एक अंग नै भइसक्यो।"

घुम्दै

दुनियाँको पश्चिमी धुर्ब घुम्दै छु । यती बिध्न बिकास निर्माण मान्छे कै बुद्धी र बिबेकले गरेका हुन र ! भन्ने लाग्दै छ । अदभुत, अनौठो, हामीले असम्भव सोचेका , तस्बिरमा हेर्दा एस्तो त हुँदैन यार यो त फोटोमा पो भनेका पनि देखियो बिकास । आखिर मान्छेले आटे के असम्भव रहेछ र ? त्यही गाडी दगुर्ने बाटो पनि कस्तरी मात्र बनायका ?

यो पनि मै हुँ ।

करिब ६ वटा बसन्तहरु बिताए यसरी । जीवनको निकै महत्व पल रह्यो । निकै सिकाएको छ यो समयले । टिन एज भन्छन क्यारे चुलबुले उमेरलाई । मेरो टिन एज यसरी ज्ञान गुणका कुरा , मानबिय स्वभावहरु, मानविय दु:खहरु

गजल

कती जङ्घार तर्नै बाँकी , किन थाकौ अहिल्यै 
अवस्य एकदिन मर्नै बाँकी , किन थाकौ अहिल्यै 

मुक्तक

प्रिया तिमी पर्खि बस फर्की आउने छु 
प्रेमिल ति यादहरु बोकी ल्याउने छु 
तिम्रो यादमा कोरेका ति शब्दहरुलाई 
लयमा लय भरी सँगै गाउँने छु ।। 

फेब्रवरी २३

गजल

वाक्क दिक्क मान्नु हुन्न सङ्घर्श नै यही हो क्यारे
सुख दु:ख छान्नु हुन्न सङ्घर्श नै यही हो क्यारे !

पर्देश हो यो पर्देशीय, सहनु पर्छ सबै मैले
पिडा गार्हो ठान्नु हुन्न सङ्घर्श नै यही हो क्यारे !

फेब्रवरी २४

गजल

कर्मको खेला , प्रवासको मेला, यसैमा रमाउछु 
पिरगरी हुन्न, अब म रुन्न, यतै म जमाउछु ll

गजल

पर्देशमा काम भन्दा पनि दाम ठुलो रहेछ 
सुख सुबिधा भन्दा पनी माम ठुलो रहेछ ll

हुनु छैन सुकिला मुकिला सधैं हुन्छु हतारमा 
महिना भरी खट्दा पाउने खाम ठुलो रहेछ ll

ठुलो सानो नाप्दा खेरी काम भन्दा दाम माथि 
पुर्णिमाको जुन भन्दा नि घाम ठुलो रहेछ ll

पर्देशबाट 
11 March

पर्स सँगै सबै डकुमेन्ट हराउदाको छटपटी

हिमालमा जागिर खाएको २ महिना पनि नाघी सकेछ । यो बिचमा ५/ ६ पटक मिलान पुगे हुला साहु सँग छुट्टी मागेर । आखिर मेरो अहिलेलाई स्थाइ बसोबास गर्ने ठाउँ त मिलान हो । हिमाल मा त सिजनको काम हो । हरेक पटक छुट्टी हुँदा मनमा एक किसिमको थकथकी लाग्छ । बस पाउला कि नपाउला ? टिकट माग्दा के भन्ने ? कसरी माग्ने ? भाषाको समस्याले खासै यता हिंड्न मन लाग्दैन । तै पनि हिंड्नै पर्ने हुन्छ । कहिले डकुमेन्टको काम , कहिले लगातारको काम देखी वाक्क लागेर त कहिले नेपाली साथी भाईको न्याश्रो मेट्न भनेपनी मिलान जान मन लाग्छ । हो यही सिलसिलामा अस्ती मार्च पहिलो हप्ता २ दिनको छुट्टी  मनाउन मिलान गए ।
 बिहानिले दिनको सङ्केत गर्छ भने झै यो छुट्टी त्यती सन्तोष जनक भएन । हिमपहिरो आएकोले त्यती काम नहुने हुँदा खैरे बाको आदेशमा छुट्टी पाएको थिय । त्यही पहिरो छिचोलेर जानु थियो मलाई । तल  झर्दै गर्दा ५ घण्टा त जामै परे । साझा ५ बजे पछी मात्र गाडी चल्न थाल्यो । तल पोन्ते भन्ने ठाउँ पुगेर गाडी परिवर्तन गर्नु पर्ने थियो । आज आइतबार । सधैं चल्ने बस आज प्राय सिट फुल हुन्छ । सिट पाउने छाटकाट देखिएन । अनी लागे रेल खोज्न । अझ सम्म यहाँ बाट मैले रेल चढेको थिएन । टुटेफुटेको इटालिएन बोलेरै भएपनी मिलान पुग्न सके । अकसमात पाएको छुट्टी , हिमपहिरोले पारेको जाम, पहिलो पटक रेल यात्रा । यि समस्याहरु पन्छाउदै मिलान पुगे । २ दिनको छुट्टी सकियो  l अब फेरी काम मा फर्कनु पर्‍यो ।