जिन्दगी

घुम्यो, बस्यो। परिवारमै रमायो। प्रकृतिको नजिक बस्यो। घामपानी जिन्दगानी। घाम लागे घामै रमाइलो, पानी परे झरी नै रमाइलो लाग्छ। खोइ किन हो कुन्नि? एउटालाई गर्मी हुदाँ अर्काले पसीना काढ्नेसम्मको आत्मीयता छ हाम्रोमा। परिवार छोडेर कतै जान पनि मन लाग्दैन। जिन्दगी नै मस्तीको लागि त हो नि, जति जिउँछौ खुलेर जिउ, मरेपछि लानु के छ र!' यत्ति भनेर उसले सिनित्त पारी त्यो ग्लास।  ।

सुहागरात

- सौरभ कार्की

 

 'आश्रिया, ए आश्रिया!'

म अडिएँ। देखें- सडकपारि बसन्ता हात हल्लाइरहेकी थिई। त्यहीँ पर्खी। यही उसको संकेत थियोे सायद।
कत्तिपछि भेट्दैछु म उसलाई, ६-७ वर्ष भइसक्यो क्यारे।
'आम्मामा! कत्ति सारो मोटाएकी तँ!'
म फिस्स हाँसे। ऊ उस्तै थिई। पातली, धेरै त होइन, कम्मर छिनेकी।

'कता जान आँटेकी?'
'घर नि। भन्न के छ तेरो हालखबर?' मैले सोधेँ।
'यस्तै त हो नि!' उसले आफंैलाई नियाली। टाइट जिन्स, पेन्सिल हिल, स्लिपलेस, गलामा मोतीको माला, टलक्क टल्किने झुम्का। उसका हरेक शृंगारमा मेरा आँखा दौडिरहेका थिए।
उसले भनी- 'जाम् कफी पिउन।' उसको आग्रह टार्न सकिनँ। घरमा फोन गरेर भनिदिएँ- 'म आउन अलिक ढिलो हुन्छ होला।' मेरो हात समातेर हिँडिरहेको छोरो देखेर उसले सोधी- 'कसको बच्चा नि यो?'
'मेरो।'
'छोरो यत्रो भइसक्यो? कहिले बिहे गरेकी नि तैंले?'

टुक्का

अन्तरद्वन्द चलेका छन
भित्र भित्रै जलेका छन
रिस, राग, घ्रीणा भाव मोह रुपी जालमा परी
जिबन त्यस्सै जलेका छन ।

चैत्र १८

साझा सवाल - 2069/12/11

कृषि पेशा गरिरहेका उत्साही किसानहरूको कथा समेटिएको आजको साझा सवाल तपाईंलाई कस्तो लाग्यो?

किसानका सफलताको कथालाई समेटेकोमा ज्यादै खुशी लाग्यो । इच्छा सक्ती हुने हो भने नेपालमै पनि केही गर्न सकिन्छ भन्ने दरिलो उद्दारण हो यो । अर्काको देशमा गएर नोकर हुनु भन्दा आफ्नै देशमा साहु भएको जाती चाहे त्यो थोरै लगानी कै किन नहोस् ? एस्ता प्रेरणादायी कार्यक्रम आगामी अंकहरुमा पनि सुन्न र हेर्न पाउ । देश बिगारने नेताहरुको फुस्रा र बेतुकका बहस सुनेर समय बर्बाद गर्नु भन्दा त एस्ता केही उत्साह, प्रेरणा र हौसल्ला मिल्ने कार्यक्रमले आउँदा दिनहरुमा पनि स्थान पाउने हो भने निराशा, बेचैन र आफ्नो भविस्य नै अन्योल लगिरहेको नेपाली नागरिकहरुमा अवस्य थप उर्जा मिल्ने थियो कि ! साझा सवला टिमको ध्यान यि र यस्तै बिकास कार्यक्रम तर्फ केन्द्रित होस् शुभ कामना ।

नेपाली फिल्म "रिदम" हेरेपछी केही लेख्न मन लाग्यो ।

बस्तबिकता भन्नु पर्दा म तक्मे बुढो को अभीनय हेर्न गएको थिय । तर कुरो अन्त मोडियो ..........
धेरै पछी नेपाली फिल्म हेरे । पहिले भन्दा केही सुधार भएको हो कि भन्ने लाग्यो । तै पनि हिन्दी फिल्मको छाप बसेको यो दिमागमा नेपाली फिल्मले के स्थान पाउथ्यो र ! राष्ट्रियतालाई साछी राखेर भन्छु नेपाली कथानक चलचित्र रिदमले चै केही सुधागरेछ है भन्ने लाग्यो । हामी प्राय नेपालीहरुलाई नेपाली राष्ट्रिय गान नै थाहा छैन । यो बस्तबिकता हो । फिल्ममा मानिसको जीवनमा आउने उतारचढावका समसामायिक घटनाक्रमलाई देखाउन खोजिएको छ । राष्ट्रियताको प्रेमलाई उठान गरिएको छ फिल्ममा तर कही कतै कथा बस्तु मेला नखाएको हो कि भन्ने पनि लाग्नु स्वभाविक हो । मध्यान्न अगाडि दर्शक अन्योल हुने भयता पनि मध्यान्न पछी भने फिल्मले दर्शकलाई अन्यन्त्र मन जान दिदैन । केही कौतुहलता, केही भावुक अनी राष्ट्रियताको भाव दर्साउदै अन्तमा नेपाली राष्ट्रिय गान गाउन सबैलाई अनुरोध गर्दै फिल्म सकिएको छ । फिल्ममा जीवन लुईटेल, स्वेता भट्टराई, विल्सन विक्रम राई, निर शाह, बालकलाकार अनुभव रेग्मीको साथमा नवप्रस्तुतीको रूपमा निष्मा घिमिरे र सोहित मानन्धरको मुख्य अभिनय रहेको छ ।

उनको हाँसो

– श्रेष्ठ सत्य
दोलखा, नेपाल
हाल, बेलायत

 तीन महिना हुन आँटेको थियो, राती काम गर्न थालेको । शुरुका दिनहरुमा त रातभर  जागा रहन कठिन कठिन महशूस भए तापनि पछिल्ला समयहरुमा त्यो सहज लाग्न थालेको थियो । मैले राति काम गर्न थालेको केही समय पछि नै आभिया भन्ने सुपरभाइजर पनि हामीसँगै राती काम गर्न थाली । सुपरभाइजर भए तापनि उनी अन्य सुपरभाइजरहरु भन्दा हामीसँग बढी नै मिल्ने र हाम्रो समस्या बुझ्ने खाले थिई । उनी सबैजना कामदारहरुसँग अति नै मिलनसार र समझदार थिई । उनीसँग काम गर्न थालेको दुई हप्ता पछि एक राति उनी र मसँगै बेलुकीको खाजा खान थाल्यांै, खाजा खाइसकेपछि १० मीनेट जति समय अझै बाँकी भएकोले हामी त्यतिकै आराम गर्न लागेका थियौैै । अचानक उनी एक्लै खिलखिलाएर हाँस्न थाली । मैले आश्र्चयचकित हुँदै साधें – ”तपाइँ ठिकै त हुनुहुन्छ, आभिया ?“ उनी एकैछिनमा गम्भीर हुदै बोली—“सत्य मलाइ केहि पनि नसोध्नु । मलाइ म जस्तो छु , म जे गर्दैछु, त्यस्तै छाडिदिनुस् । कृपया मसँग केहि पनि नसोध्नुहोला । ” मलाइ यति भनेर उनी एकछिन चुपचाप रही र पूनः एक्लै खिलाखिलाएर हाँस्न थाली— “ हा..................हा ..........।”

राम्रो सोच बनाउनुस्, साकारात्मक सोच्नुस्, सबै सँग राम्रो ब्यवहाँर गर्नुस्, मिठो मिठो कुरा गर्नुस्, मिस्कुराउनुस्, तब न जिबनले सुखानु भुती अनिभव गर्दछ ।

हामी मान्छेको स्वभाव कस्तो छ भने हामी प्रय समय अरुको कुरा काटेर बिताउछौ । जुन कामको न कुनै प्रतिफल आउछ न कुनै सार नै । फलनाले एसो गर्‍यो , फलानाले एसो भन्यो भन्दैमा हाम्रो अंमुल्य समय बर्बाद भई रहेको हुन्छ । दुई चार जना साथी जम्मा हुन्छौ अनी सुरु हुन्छ - उस्ले त एसो भने छ नि फलनालाई, त्यो त खत्तम नै हो नि, मलाई त त्यो देखी कस्तो रिश उट्छ, अनी हामी पनि उल्टै थपी दिन्छौ हो मा हो । त्यही त , त्यती मात्र कहाँ हो र फलाना त एस्तो पनि हो नि ! हाम्रो भालाकुसारी झन उत्कर्स मा पुग्दछ । यसरी हाम्रो अंमुल्य समय बर्बद भईरहेको छ । हामीले समयको नाश गरी रहेका छौ । यि र यस्तै कारणले हामीले दु:ख पाइरहेका छौ । हाम्रो मन अशान्त छ । हामीले समयको सही सदुपयोग गर्न सकीरहेका छैनौ । आजको यो .............. प्रहरमा हामी तपाईंलाई तेसै बस्न दिने छैनौ । आग्रह गर्छौ, सल्लाह दिन्छौ, अभीप्रेरित गर्छौ । समयको सही सदुपायोग गर्नुस् । बर्तमानलाई सन्तुलनमा ल्याउनुस्, भबिस्य आफ्से आफ शुधार भएर जाने छ । साथी भाई सँग गफिनुस् तर नकारात्मक बहस नगरनुस् । कसैको कुरा काटेर समय बर्बाद नगरनुस् । राम्रो सोच बनाउनुस्, साकारात्मक सोच्नुस्, सबै सँग राम्रो ब्यवहाँर गर्नुस्, मिठो मिठो कुरा गर्नुस्, मिस्कुराउनुस्, तब न जिबनले सुखानु भुती अनिभव गर्दछ । जीवनमा आनन्दको झल्को आउँदाछ । आफुले राम्रो सोचे, आरुले पनि राम्रो सोची दिन्छ भन्ने मनमा राख्नु पर्दछ । सबै सँग समान ब्यवहार गर्नु पर्दछ । .............................